Çocukluğumun geçtiği Antakya'nın kozmopolit, dar ara sokakları, iki tip insan olduğunu bildiğimiz yıllardı o zamanlar. Birisi erkek birisi kız, ayrımcılık, ırkçılık, sen busun ben buyum daha levhamıza yazılmamıştı. Daha ne haçlı seferleri vardı ne de kavimler göçmüştü zihnimizde.
Biz kozmopolit sokaklarda Âdem- Havva hikâyesiyle büyüdük, ama bizim hikâyede ne Habil vardı ne Kabil, kardeş cinayetiyle bulanmamıştı saf zihnimiz. Biz bilmesek de Habil yürekliydik o dönemlerde. Âdem hatırana kardeştik herkesle. Bu yüzden dokunmazdı kimselere kötülüğümüz, can acısa canımızın yandığı o dönemlerdi.
Biz küçükken bu mahallede öğrendik tevhidi, bir kulağımıza camiden ezan okunurdu diğer kulağımıza kiliseden yükselen çan, tevhid içinde büyüdük ikisinde de tek bir yaradanı andık, yaradan bir, inanç bir, inanılan bir, bine kadar her şeyi birledik ama ırk diye bir şey bilmezdik.
Antakya koskoca uçsuz bucaksız bir diyar sanırdık, bir dünya var onun üstünde de bir Antakya, kalabalık gelirdi şimdi gezdiğimiz ıssız sokaklar. O kalabalık olduğunu sandığımız sokaklarda pek ayrılıklar yaşanmazdı, herşey sabitti yaşlanmak,tükenmek yoktu, ayrılıklar olsa bile ölümden olurdu. Ama ölümler pek canımızı acıtmazdı, çünkü her ölen melek olduğunu bilirdik o Habil ufkumuzla. Kabile daha yer yoktu senaryomuzda. Cehenneme sadece kötüler girerdi. Kötüden kastımız sadece annenin sözünü tutmazsan giderdin cehenneme, bundan başka kötülüğümüz yoktu millete.
Mahallede kapılar kapanmazdı gönlümüz gibi ev kapılarımızda açık kalırdı yersiz yurtsuza. Ne de olsa Tanrı misafiriydi sonuçta. Hiç korkmazdık insanlardan dedim ya kabil yoktu daha senaryomuzda.
Ve Kabil yürekliler girdi senaryo ya hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Kabil’i tanıyınca Habil’i de bildim. Meğersem kardeş kavgası varmışta anlatılmamış bizlere. Kabil Habil’i öldürmüş de yaşatmışız bilmeden içimizde…
